در آستانه زمان، صدای مؤذن است که بار دیگر نوید سحر می‌دهد و جهانی را سِحر می‌کند.

بوی لحظه‌های قشنگ نیاز، تمام گلهای ناز را درمی نوردد.

صدای پرنجوای خاکیان، عشق به معبود را تا حضور افلاکیان پرواز می‌دهد.

و ما که منت‌دار پروردگاریم؛

باید به شکرانه حضور این فرصت ناب، دست به استغاثه بریم و سر بر سجده نهیم.

بار دیگر فرصتی دست می‌دهد تا از شمیم پاک وحی، بهره بریم.

و دعایمان همراه با دعاهای خالص و پاک، تا محضر رب، اوج گیرد.

هیچ اندیشیده ایم برای من یا تو شاید ماه رمضانی دیگر نباشد و این آخرین شام‌های افطار و سحرهای ضیافت باشد. و دیگر زمانی نباشد تا در آن شب قدری را قدر بنهیم و حضرت علی(ع) را در محراب خون یاد کنیم.

سکوتم را در هزار فریاد شعله ور می‌پیچم و منتظر می‌مانم.

به روزی دلخوشم که می‌آیی و دیوار بلند انتظار، فرو می‌ریزد.

آدینه ای بزرگ که به اندازه تمام روزهای جهان، وسعت دارد؛ آن گونه باشکوه که تصورش تمام جانم را به غلیان می‌آورد.

 «آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش»

از اولین سطر این نوشته بوی گریه می‌پیچد در کلمات.

آقا! غریبم؛ غریب‌تر از آن که بدانم کُدام روز ناممکن در تقدیر سیاهم پیچیده.

چهارده قرن است به آستانه اجابت می‌آیم و با دست‌های خالی بر می‌گردم.

یا موعود!

شمیم آمدنت چون بوی عود، مشام جهان را پر کرده است.

به راه آمدنت؛

کبریت روزهایم را یکی یکی روشن می‌کنم.

جمعه‌هایم یکی یکی چون شمع‌ها به راه تو قد می‌کشند،می‌سوزند، آب می‌شوند

تا کی باید در انتظار بمانم؟