کوچک که بودی برای داشتن بهترین اسباب بازی های دنیا دعا می کردی. برای خانه ای پر از خوراکی، برای کمی بیشتر تاب سواری...یادت هست؟

بزرگ تر که شدیم آرزو برایمان قبول شدن امتحان و دانشگاه رفتن، کارو در آمد بود. به یاد داری؟

امروز هم...

نمی دانم.

نمی دانم دنیای آرزوهایت امروز تا کجا فکر می کند و دلداده کدام آیین است،

نمی دانم حواس دلت امروززمام دار چه کسانی است ..

تا کجا تقوا دارد و چقدر مهربان است....

اما لیلةالرغائب را مراقب آرزوهایت باش...

مادر! زمزمه‌های آسمانی‌ات شب هنگام، قلبم را لبریز از احساس می‌کند.‏

تو فرشته خاک نشینی هستی که شعله مهرت، هرگز خاموش نمی‌شود.‏

سجاده عشق تو لبریز از نگاه و لطف ابدی است.‏

تو را می‌خوانم!‏

تو را که خورشید آسمان بی‌ستاره منی.‏

تویی که آبی آسمان تمام روزهای منی.‏

غریبانه می‌روی؛ می‌روی تا خاک، غم رفتنت را به دوش بکشد.

دنیایی درد را با خود می‌بری.

تو مادر پسرانی که در کمتر از یک روز، پرنده شدند.

دامانت، خوابگاه روزهای تنهایی زینب بود.