نامه ای برای دایی شهیدم بیوک طایفه باقری

دلم به اندازه تمام این روزهایی که سپری کردم با تو حرف دارد.

آنقدر این دل کوچکم با تو دردِ دل دارد که نمی‌دانم از کجا شروع کنم.

پس به رسم عادت همیشگی همه نامه‌های دنیا، نامه‌ام را آغاز می‌کنم:

 سلام... 

دایی مهربانم سلام 

می‌دانم اوضاعت آن بالا بالاها حسابی رو به راه است، پس دیگر نمی‌پرسم احوالت چطور است؟ نمی‌پرسم چرا حالی از خواهرزاده‌ات نمی‌گیری؟ نمی‌پرسم اصلا حواست به من هست یا نه؟... یعنی اینقدر از من دلگیری؟

پلک بگشا نوازد مدینه! تا پرندگان خوش الحان، آشیان گزیده بر شاخسار نگاهت، دنیا را زیر پر و بال سعادت بگیرند.

پلک بگشا تا در تاریکنای دنیا، آفتاب لبخندت، «شمس الشموس» لحظه‌های بی کسی انسان باشد.

 تو در ادامه مهربانی خدا در مقدس ترین دقایق موعود، زاده شدی، تا خواب تمام باغستان‌های عقیم، از عطر نفس‌های تو، به شکوفایی و رویش برسد.

خاک، بوی قدم‌هایت را حس کرد و آسمانی شد.

قاصدک‌ها، تادورترین سرزمین‌ها را، چرخیدند و مژده آمدنت را به چشم‌های تشنه رساندند.

خاک، قدم گاه قدم‌های ملکوتی تو شد و فرشته‌ها، زایر همیشگی‌ات تا به هر بهانه، به زیارت چشمان روشنت بیایند و بوی خوشت را برای آسمان‌ها سوغات ببرند.