آن شب تنهاترین شب کوفه بود و خسوفی ترین شب تاریخ، چند پاره ابر تیره و سیاه بر شهر کوفه سایه انداخته بود. 
روحی الهی در سکوت غمگین شب به پرواز ملکوت درآمده بود. 
مرغابی ها غمگینانه ترین آوازها را به گلوی شب ریخته بودند، زمین از این فاجعه می لرزید و ستونهای مسجد کوفه مرثیه سر داده بودند.
محراب مسجد کوفه از خون عدالت رنگین گشته و در سکوتی سنگین غنوده بود.